Debuut als bondsarbiter!

sporthal VlissingenIn het najaar van 2003 was het dan eindelijk zover: Landelijk fluiten! Het was een beetje met een hort en een stoot gegaan omdat seizoen 2002-2003 een, laten we voorzichtig zijn, moeilijk jaar was.

Nadat ik met enig zuurstoftekort de shuttlerun gehaald had op de stage werden de programma’s uitgedeeld: Via Vlissingen en den Bosch naar Hoofddorp, waarna Hardinxveld en Nijmegen kwamen. Een aardig programma, hoewel het wel een domper bleek te zijn dat ik de spelregeltest niet gehaald had. Op 8 november werd dat in de herkansing hersteld.

Mijn collega voor de eerste bondswedstrijd Rogier van der Wel had ik het jaar voordien al eens in Nijmegen zien fluiten, en dus kon ik hem aanschieten over een meereisoptie. Hij zou me in Utrecht oppikken, en gaf me mee: ‘Ik heb een hele aparte kleur auto’. Wat voor merk het was durf ik nu niet meer te zeggen, maar hij viel inderdaad goed op.

In Vlissingen stond een wedstrijd van de dames tegen Black Eagles op het programma. Geen centje pijn, al herinner ik me niet meer wie er won, en de terugweg was niet ongezellig. Wel viel op dat ik er weinig meer van kende, want in april van dat jaar had ik Vlissingen al gefloten in het weekend na pasen toen ze tegen JRC speelden.  Op de terugweg hadden we het vooral over de verwachtingen die we hadden van het seizoen. Toen ik rustig in de trein zat in Utrecht en mijn vriendin belde moest ik bekennen dat het voelde alsof bondsarbiters net even anders met hun vakkenverdeling om leken te gaan. Dat gevoel bleef nog wel een wedstrijd of vier hangen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

WordPress › fout

Er heeft zich een kritieke fout voorgedaan op deze site.

Meer informatie over probleemoplossing in WordPress.